Οταν το έσκασε η κουκουβάγια!

Όταν το έσκασε η κουκουβάγια 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια κουκουβάγια. Αλλά όχι όπως τις ξέρουμε, αυτή εδώ ήταν μια διαφορετική κουκουβάγια, της άρεσε να  τρώει ζελέ και να κοιμάται μέσα σε σπιρτόκουτο... Βέβαια, για να κοιμάται μέσα σε σπιρτόκουτο πρέπει και να είναι μικρή (λέει από μέσα της, "θέλω να γίνω μικρή",  και όταν θέλει να γίνει μεγάλη, λέει "θέλω να γίνω μεγάλη"). Αλλά ας αρχίσουμε το παραμύθι. Η Βάσω και ο μπαμπάς της, ο κύριος Νίκος, πήγαν στο ζωολογικό κήπο. Εκεί είδαν δελφίνια, λιοντάρια, άλογα και πολλά άλλα ζώα. Αλλά το πιο εντυπωσιακό απ' όλα ήταν τέσσερις κουκουβάγιες σε ένα τεράστιο κλουβί. Στη Βάσω άρεσε περισσότερο μια που ήταν ροζ με κίτρινα αφτιά. Γι' αυτήν την κουκουβάγια σας έλεγα. Είναι από το Περού. Και του μπαμπά της του άρεσε. Μετά από μια βδομάδα χτύπησε το φτερό της. Την πήγαν στον κτηνίατρο και έγινε καλά. Αλλά από τότε που βγήκε έξω και είδε τον κόσμο, η κουκουβάγια μας κάθε μέρα προσπαθούσε να σκαρφιστεί έναν καινούριο τρόπο να βγει από το κλουβί. Μια μέρα που βαριόταν είδε μια τρύπα στο μέγεθος της, στη γωνία του κλουβιού. Και είπε να περάσει από μέσα και να βγει, για να ζήσει τις επιθυμίες της. Βγήκε από το κλουβί, χωρίς να το πάρει είδηση ο φύλακας και οι επισκέπτες του κήπου. Πέταξε πολύ γρήγορα για να μην την δουν δύο δίδυμα παιδιά και το πουν στους γονείς τους και πάνε στη ρεσεψιόν και το μαρτυρήσουν. "Να πάω τώρα στο δάσος ή στην πόλη;", αναρωτήθηκε η κουκουβάγια. "Στην πόλη θα πάω". Άκουσε πολύ κόσμο να λέει ότι σήμερα θα έχει στην ΕΡΤ 2 Ολυμπιακούς Αγώνες. Πετούσε και τι να δει; Ο μπαμπάς της Βάσως είχε αφήσει  έξω από το σπίτι τους στον κήπο μια τηλεόραση με το τηλεχειριστήριο. Ήταν χαλασμένη όμως. Κάτι ήξερε η κουκουβάγια μας και την έφτιαξε. Πάτησε με τα πόδια της τους αριθμούς, ένα ένα και μηδέν, δηλαδή 110 και είδε τους αγώνες. Όταν τέλειωσαν, την έκλεισε και την άφησε μήπως έρθει κάποιος και την πάρει. Μετά πήγε στη θάλασσα αλλά της πήρε καμιά ώρα. Ξάπλωσε σε μια ξαπλώστρα πίσω πίσω να μην τη δει κανείς. Κι όλο το απόγευμα κοίταζε τη θάλασσα. Εκεί κοντά υπήρχε ένα δάσος. Ήταν το Πήλιο. Αποφάσισε να πετάξει ως εκεί. Και έμεινε εκεί για πάντα. Και έζησε αυτή καλά και εμείς καλύτερα!
Γαλάτεια,  Παλιόχωρα Χανίων,  Ιούλιος 2017